Onderzoek naar effectiviteit van forensic assertive community treatment voor geïnterneerden (ForACT) en naar factoren gerelateerd aan effectiviteit op forensische en niet-forensische uitkomstmaten

Het toepassen van de principes van Assertive Community Treatment op forensische populaties blijft te weinig onderzocht.
Het voorliggend onderzoek probeert een bijdrage te leveren aan de literatuur omtrent effectieve behandelingsstrategieën voor forensische patiënten, meer bepaald in maatschappij-georiënteerde zorg.

Maatschappij-georiënteerde zorg voor niet-forensische cliënten is reeds zeer uitgebreid onderzocht.  Maatschappij-georiënteerde zorg kan daarbij op een continuüm gezet worden, waarbij men van zeer weinig intensieve modellen met weinig tot geen patiëntencontacten overgaat naar zeer intensieve zorgvormen, met intensieve en aanklampende zorg ten op zichte van patiënten (Van veldhuizen, 2003; Burns, 2002, Teague 1998). In het ene continuüm , ook wel het ‘makelaarsmodel genoemd, is de hulpverlener een coördinator, die zelf geen contact met de patiënt heeft, maar vooral zorgt dat de communicatie tussen de verschillende actoren in de zorg rond een patiënt goed verloopt (Holloway, 1995). In het andere extreem is de zorg multidisciplinair, 24 uur per dag beschikbaar, verloopt ze aan huis bij de patiënt en staat motivationeel werken centraal in de contacten. Tussenin liggen dan verschillende andere zorgvormen, zoals poliklinieken, community mental health teams in Engeland, centra voor geestelijke gezondheid of andere (Malone, 2007). 1 van de meest onderzochte zorgvormen daarbij aan het intensieve uiteinde van zorg is het assertive community treatment (Stein, 1980; Burns, 2002). Assertive community treatment heeft als definitie dat het een ‘vehikel is om zorg bij ernstig zieke patiënten te brengen’ (Van Veldhuizen, 2003). Het gaat om een zorgvorm die ontwikkeld werd in de jaren 70 in de Verenigde Staten om de de-institutionalisering aldaar op te vangen (Stein, 1980). Het basisprincipe is om mensen in hun verblijfsomgeving op te zoeken en te behandelen, door een multidisciplinair team en een hoog contactaanbod te hanteren voor een beperkt aantal patiënten. De zorgvorm is intussen zeer goed gekend met sterke resultaten op niet-forensische uitkomstmaten alsook wellbeingsvariabelen (Burns & Firn, 2002; Coldwell & Bender, 2007; Crawford, De Jonge, Freeman, & Weaver, 2004; Marshall & Lockwood, 2011; Torrey & Zdanowics, 2001; Van der Stel, 2002). 

Ondanks deze mate van onderzoek naar maatschappij-georiënteerde zorg in niet-forensische context en de positieve resultaten ervan, kon literatuur tot dusver de toepassing ervan in forensische context niet herhalen. Reguliere assertive community treatment toegepast op forensische populaties leidde zelfs tot een toename van forensische uitkomstmaten, zoals recidive (Calsyn 2995, Drake 2001, Craig 2013). 

Het huidig onderzoek is er in eerste instantie op gericht na te gaan hoe een adaptatie van reguliere assertive community treatment er dan wel moet uitzien om ook effectief te kunnen zijn op forensische uitkomstmaten. 

Het huidig onderzoek omvat 3 centrale vragen betreffende onderzoek naar de ontwikkeling van Forensische adaptaties van Assertive Community treatment (ForACT). 

1.      Wat weten we over Forensisch Assertive Community Treatment? 
2.      Wat is de effectiviteit van Forensisch Assertive Community Treatment?
3.      Welke factoren zijn belangrijk voor deze effectiviteit?